Frikësuar nga burgu dhe opsionet e tij politike duke mbaruar kryeministrin më të gjatë të Izraelit, e shtyjnë rajonin në prag të luftës.
Nuk ka asgjë si bombardimi i Gazës dhe trazirave anti-Palestineze në Izrael për të dhënë kryeministrin e skandalizuar të vendit Benjamin Netanyahu një shkëputje nga vëzhgimi i çështjeve të korrupsionit në rritje dhe zgjedhje të tjera të bllokuara.
Shtrëngimi i Izraelit ndaj Gazës ka vrarë më shumë se 200 njerëz dhe lehtë mund të jetë një vazhdim më brutal i filmit satirë politik të vitit 1997 ‘Wag the Dog’. Pastaj, një president i dëshpëruar amerikan i rrënuar nga mjerimet politike në shtëpi zgjat luftën për të shpërqendruar vendin dhe botën kundër një kundërshtari shumë më të dobët – Shqipërisë.
Komedia e errët politike e Barry Levinson e vitit 1997 është bërë një fjalë kryesore për politikanët e dëshpëruar që kërkojnë shpërqendrime.
Netanyahu nuk e orkestroi shpërthimin e fundit – por politikat e tij të zgjerimit kolonial, të mbështetur nga një pjesë e madhe e spektrit politik izraelit, e kanë kthyer Bregun Perëndimor të okupuar, Gaza dhe Jeruzalemin Lindor në një kasetë. Dhe nuk mund të kishte ardhur një moment shumë shpejt për Netanyahu.
“Është plotësisht e mundshme që Netanyahu të përdorë në mënyrë cinike dhunën aktuale midis Izraelit dhe Palestinezëve për të bërë presion ndaj rivalëve të tij politikë për t’u mbledhur rreth tij në një kohë krize”, thotë Antony Loewenstein, një autor dhe kineast i pavarur që jetoi në Jeruzalem nga 2016-2020 .
Pasi katër zgjedhje kanë përfunduar në një ngërç politik duke e lënë Netanyahun pa një shumicë pune dhe gjykatat e vendit të hapen përsëri pas bllokimit të koronavirusit – Netanyahu dukej se ishte i destinuar të tërhiqej nga skena politike e Izraelit duke shkelmuar dhe ulëritur.
Netanyahu, 71 vjeç, është kryeministri i parë në shërbim të Izraelit që shkon në gjyq dhe akuzohet për ryshfet, mashtrim dhe shkelje të besimit në tre çështje të veçanta. Nëse ai mund të kapet pas pushtetit, ai thjesht mund të jetë në gjendje të shpëtojë nga burgu.
Është në kundërshtim me këtë sfond politik izraelit që Netanyahu, një politikan gjithnjë e më i izoluar dhe me qoshe, po merr vendime, thotë Loewenstein duke folur për TRT World.
“Është madje e mundshme që lufta të fillojë ose sigurisht të thellohet nga Netanyahu me një sy për të shmangur çështjen e tij të korrupsionit dhe për ta mbajtur atë në karrigen e kryeministrit. Historia ka treguar që cinizmi nuk është një pengesë për Netanyahu për të marrë vendime politike të llogaritura,” shtoi Loewenstein.
Netanyahu, i cili në një moment ishte një aleat i ngushtë i Ariel Sharon, kryeministri i Izraelit në fillim të viteve 2000 dhe i cili është i njohur gjithashtu në mesin e arabëve si ‘Kasapi i Bejrut’, gjithashtu kishte raste korrupsioni në rritje gjatë kryeministrisë së tij.
Sharon ndërmori hapa dramatikë politikë, të tillë si prishja e vendbanimeve në Gaza dhe në vend të kësaj thjesht bllokoi territorin për të shpërqendruar kundërshtarët e tij politikë. Netanyahu ka të ngjarë të kërkojë të imitojë taktikat politike të Sharon, i cili në fund të fundit e la vetëm karrigen e kryeministrit pasi pësoi një sulm në zemër më 2006.
“Është e qartë nëse ka dikush që përfiton nga e gjithë kjo është Benjamin Netanyahu”, thotë Rami Younis, një shkrimtar dhe krijues filmash palestinez që jeton në Lyd, një qytet me shumicë palestineze që Izraeli pushtoi më 1948.
Kur forcat izraelite mbyllën Portën e Damaskut në Jeruzalem, një qendër qendrore për palestinezët që jetojnë në qytet, gjatë muajit të shenjtë mysliman të Ramazanit, tensionet e ndezura shpërthyen digat e tyre.
“Mbyllja e Portës së Damaskut në thelb po i jepte gishtin e mesëm popullsisë Palestineze,” thotë Younis duke folur për TRT World.
Protestat nga të rinjtë u pritën me dhunë ekstreme të policisë. Ashtu si vizita provokuese e Sharon në kompleksin al-Aqsa më 2000, e cila ndezi Intifadën e Dytë, politikanët izraelitë janë plotësisht të vetëdijshëm për vijat e kuqe palestineze. Dhe në mënyrë vendimtare në gjendje t’i shfrytëzojë ato.
Pastaj gjykatat izraelite morën një vendim tjetër të diskutueshëm dhe shumë provokues, duke caktuar një seancë dëgjimore për banorët e Sheikh Jarrah në Jeruzalemin Lindor të okupuar në apelin e tyre kundër shtëpive të tyre që u merreshin atyre dhe u jepej kolonëve, në 10 maj, e cila në Izrael quhet Dita e Jeruzalemit.
Dita e Jeruzalemit shënon ditën kur Izraeli pushtoi Jeruzalemin Lindor pas vitit 1967.
“Për të caktuar seancën gjyqësore gjatë asaj që ata e quajnë dita e Jeruzalemit, çfarë ishte ajo ?!” thotë Younis në mosbesim dhe dyshues se vendime të tilla kanë rritur vetëm tensionet.
“Kjo nuk është për të marrë agjencinë e palestinezëve që po protestojnë pushtimin,” shtoi Younis.
Netanyahu nuk ka arritur të qëndrojë në majë të peizazhit politik të fragmentuar të Izraelit si një nga kryeministrat më jetëgjatë të vendit pa mësuar se si të endet në artin e errët të politikës cinike.
“Ajo që Netanyahu nuk e priste ishte kryengritja e qytetarëve palestinezë të Izraelit. Kjo është krejt e re,” thotë Younis. Drejtimi i betejave në rrugë në Izrael ka parë palestinezë që ngrihen kundër nacionalistëve hebrenj të ekstremit të djathtë. Është gjithashtu një tregues se sa larg është i gatshëm të shkojë udhëheqësi izraelit për të mbajtur pushtetin e tij.
Opozita izraelite përballë një kryengritje palestineze në Izrael, Jeruzalemin Lindor dhe Gaza është shkrirë. Netanyahu, i cili shpesh është referuar në Izrael si “Z. Security”, po luan një letër të fundit.
“Unë personalisht besoj, dhe shumë palestinezë besojnë, dhe për këtë çështje, shumica e mediave dhe politikanëve izraelitë besojnë se Benjamin Netanyahu qëndron pas gjithë kësaj,” thotë Younis.
