Fondacioni i Shtetit të Izraelit përmban brenda tij një plan për spastrimin etnik.
Nuk është e pazakontë për ata që studiojnë konfliktin arabo-izraelit, veçanërisht në universitete, të mësojnë rreth tij si një kronologji e ngjarjeve të pastruara, nga formimi i lëvizjes sioniste në shekullin e 19-të te dëbimet e paligjshme dhe imorale të Sheik Jarrah lagjja e Jeruzalemit sot.
Një nga ato ngjarje që me të drejtë merr shumë vëmendje është Nakba, katastrofa e vizituar mbi popullin Palestinez nga Shteti i sapolindur i Izraelit në këtë ditë më 1948.
Sidoqoftë, është e vështirë të kuptohet vërtet shkalla e tmerrit të shkaktuar mbi palestinezët duke parë Nakba si një ngjarje të njëhershme që ndodhi e izoluar. Përkundrazi, është më mirë ta shikojmë atë si një institucion themelor dhe industri të shtetit izraelit, të ndjekur nga qeveri të njëpasnjëshme të vendosur për të realizuar spastrimin etnik të Palestinës nga banorët e saj arabë.
Një krim i vazhdueshëm kundër njerëzimit
Pa dyshim duke marrë parasysh rrënjët e saj evropiane, Nakba me sa duket synonte të imitonte shkatërrimin e popullsisë amerikane vendase në duart e kolonëve kolonialë, duke zbrazur me dhunë Palestinën e popullsisë së saj arabe në favor të migrantëve hebrenj të importuar kryesisht nga Evropa, një kontinent i mbushur me antisemitizëm historik.
Megjithëse Nakba filloi 73 vjet më parë, nuk ishte një ngjarje e vetme. Palestinezët, një popull i mohuar se kishte ekzistuar edhe nga shumë zionistë, tani janë refugjatë në tokën e tyre nëse do të ishin me fat sa të lejoheshin të qëndronin në tokën e tyre.
Palestinezë të panumërt janë dëbuar nga toka e baballarëve dhe gjyshërve të tyre, janë lënë të enden në tokë dhe të vendosen në kampe refugjatësh në vende të ndryshme. Nakba origjinale vazhdon pa u ndalur, me ata që kanë kapur në mënyrë të paligjshme shtëpitë dhe jetesën palestineze duke diskutuar pa mend për meritat dhe dobësitë e një procesi paqësor të shuar, ndërsa nuk thonë asgjë kundër këmbënguljes së neveritshme të Izraelit për të mos pasur të drejtë kthimi për refugjatët palestinezë. Veçanërisht ironike duke pasur parasysh se nëse dikush duhet të njohë të drejtën e kthimit, është populli hebre ai që ka paracaktuar një shtet të tërë mbi këtë nocion.
Palestina, toka, banorët e saj, kultura dhe karakteri i saj kanë qenë gjithmonë të rëndësishme për çdo mysliman dhe çdo arab (përveç, me sa duket, sundimtarëve të tyre tradhtarë).
Në fakt, nuk është vetëm toka e palestinezëve, por toka e të gjithë atyre që janë të lidhur me të nga detyra e tyre ndaj vëllezërve të tyre palestinezë, ose nga shoqatat kulturore etnike dhe më të gjera, dhe madje edhe ata që kanë derdhur gjakun e tyre për ta mbrojtur atë.
Për shembull, nëse jeta e aktivistes amerikane Rachel Corrie nuk do të ishte thyer aq egërsisht nga pushtimi izraelit, unë dyshoj se ndonjë palestinez do të kishte kundërshtuar që ajo të jetonte mes tyre.
Në sytë e shumë njerëzve që janë të lidhur me Palestinën, ajo është një pjesë e pandashme e vetëdijes dhe identitetit të tyre, pa marrë parasysh se çfarë tragjedish pësuan dhe vazhdojnë të godasin tokën dhe
njerëzit e saj. Këta njerëz që i përkasin Palestinës dhe të cilëve i përket Palestina, janë të aftë të shohin kufijtë artificialë perandorak Sykes-Picot që ishin krijuar për të hedhur pengesa midis vëllait me vëllain dhe fqinjit me fqinjin.
Ata dëshirojnë një kthim te paqja, drejtësia dhe hapja kozmopolite që ekzistonte dikur në Palestinë dhe që bie në kontrast kaq tragjik me përçarjen moderne të aparteidit izraelit.
Institucionet raciste të Izraelit, ideologjia dhe brutaliteti që filluan në shekullin e kaluar tani janë si një kraken i egër, duke refuzuar të lëshojë kontrollin e tij në anijen e shpresës së pavarësisë Palestineze.
Anije të tjera, më pak metaforike, të tilla si Mavi Marmara kishin sjellësit e tyre të paqes të vrarë nga makina izraelite e luftës më 2010.
Një plan për pastrimin etnik
Ka një kontekst historik për ngjarjet e sotme. Ndërsa evropianët modernë ankohen për imigracionin nga Afrika dhe Azia, palestinezët e më shumë se një shekulli më parë që jetonin nën Mandatin Britanik papritmas iu nënshtruan një rritje të emigrantëve hebrenj rusë, polakë, hungarezë, austriakë, gjermanë dhe francezë.
Ndërsa kjo ndërmarrje e madhe evropiane e imigracionit dhe kolonizimit mori pushtetin, toka palestineze e mbajtur nga pronarët e munguar u ishte shitur biznesmenëve sionistë të cilët më pas pastruan tokën e banorëve të saj palestinezë dhe i zëvendësuan me fshatarë me origjinë hebraike.
Tensionet u rritën dhe pas disa rebelimeve arabe që u shtypën pamëshirshëm nga britanikët dhe aleatët e tyre sionistë, gjërat u përkeqësuan vetëm për banorët prej kohësh të Tokës së Shenjtë.
Pas shpenzimeve të mëdha të Luftës së Dytë Botërore dhe me shkatërrimin e Perandorisë Britanike dikur të fuqishme, sionistët u lanë në gjendje të mirë. Edhe para se të shpërthente Lufta e Parë Arabo-Izraelite, izraelitët kishin planifikuar për pastrimin etnik të Palestinës, me organizatën terroriste Haganah (më vonë do të jepej uniforma dhe do të emërohej Forca e Mbrojtjes së Izraelit) që sajoi famëkeqin “Plan Dalet”.
Plan Dalet u krijua për të pastruar palestinezët nga toka e tyre, dhe siç shpjegoi historiani izraelit Ilan Pappe, ai ishte një “plan për pastrimin etnik”. Urdhrat operativë ishin të tillë që qytete dhe fshatra specifike palestineze duhej të shënjestroheshin, shkatërroheshin dhe banorët e tyre të detyroheshin të largoheshin ose të vdisnin. Ky nuk ishte një plan “mbrojtës” kundër agresionit fqinjë arab, por çdo fshat palestinez konsiderohej armiqësor.
Izraeli shfrytëzoi plotësisht frikën dhe terrorin që shkaktoi dhuna e tyre dhe lejoi që lajmet për barbarinë e tyre të përhapeshin, duke inkurajuar më tej palestinezët të largoheshin nga shtëpitë dhe tokat e tyre me shpresën se ata do të ishin në gjendje të ktheheshin pasi të mbaronin luftimet. Këto shpresa ishin të gabuara dhe kampet e panumërta të refugjatëve palestinezë janë dëshmi e këtij realiteti. Nëse Sionistët me të vërtetë nuk do të kishin planifikuar të dëbonin një numër kaq të madh palestinezësh, atëherë Izraeli nuk do të kishte asnjë problem t’i lejonte ata dhe pasardhësit e tyre të ktheheshin në tokat e tyre sot.
Të gjithë e dimë, megjithatë, se Izraeli synonte spastrimin etnik më 1948 ashtu si ata synojnë spastrimin etnik më 2021 përmes zbrazjes së Jeruzalemit dhe qyteteve të tjera të banorëve të tyre palestinezë. Kjo përfshin bërjen e zonave kufitare të territorit palestinez të pabanueshme duke bombarduar pa mëshirë vendet si Gaza për të goditur dhe vrarë fëmijët palestinezë pa u ndëshkuar plotësisht, duke inkurajuar një eksod tjetër të migrimit palestinez.
Prandaj është e pamohueshme që Izraeli, duke shtirur qëllim paqësor për botën ndërsa vazhdon të shuajë tokën me gjak Palestinez, vazhdon Nakba që filloi më 1948 dhe nuk do të ndalet derisa të bëhen të ndalojnë, ose përndryshe nuk ka më një gjë të tillë si një palestinez i majtë në Palestinën historike. Ky është një rezultat që nuk mund të lejohet të ndodhë dhe është detyra dhe përgjegjësia e çdo qenie njerëzore me ndërgjegje të sigurojë që industria Nakba të mbyllet për të mirë. /Gazeta e Re.
