Bota myslimane festoi një Bajram të ëmbël, i njohur gjithashtu si Bajrami i Fitrit, ndërsa Palestina ishte e mbuluar me gjak. Të paktën 174 palestinezë thuhet se kanë vdekur në bombardimet e Izraelit në Gaza.
Udhëheqësit myslimanë dhanë një përgjigje të heshtur ndaj akteve të provokimit të Izraelit në Xhaminë Al-Aqsa. Ndërsa Organizata e Bashkëpunimit Islamik (OIC) dhe Lidhja Arabe vuajnë nga pafuqia e tyre tradicionale, Presidenti Rexhep Tajip Erdogan filloi një ofensivë diplomatike, duke arritur në një gamë të gjerë vendesh, nga Jordania dhe Kuvajti në Rusi dhe Malajzi.
Si i tillë, ai u përpoq të mobilizojë udhëheqësit myslimanë dhe njerëzimin në përgjithësi, për të ndërmarrë veprime kundër atyre akteve të “terrorizmit shtetëror”.
Administrata e Biden, e cila u zotua të ndiqte një politikë të jashtme me një fokus në “të drejtat e njeriut”, në të kundërt, iu përgjigj sulmeve nga radikalët izraelitë dhe forcat izraelite kundër adhuruesve palestinezë në Xhaminë Al-Aqsa duke bërë thirrje për “përmbajtje” nga të dy palët.
Në Këshillin e Sigurimit të Kombeve të Bashkuara (UNSC), Shtetet e Bashkuara, edhe një herë, përdorën fuqinë e vetos për të mbrojtur Izraelin. Uashingtoni përshkroi gjithashtu hedhjen e raketave nga Gaza, një reagim ndaj agresionit izraelit, si “të papranueshëm”.
Për të shtuar fyerjen e lëndimit, ai tha se Izraeli ushtroi “të drejtën e tij për vetëmbrojtje” duke vrarë palestinezë në Gaza.
Përshkrimi i ‘Aparteidit’
Ironikisht, shtypja e Izraelit dhe shpërfillja e plotë e bashkësisë ndërkombëtare madje bëri që organizatat e të drejtave të njeriut të SHBA dhe Izraelit të përshkruajnë regjimin aktual të atij vendi si “aparteid”.
Media perëndimore, nga ana tjetër, përqendrohet me shumicë dërrmuese në “raketa të shkrepura nga Hamas”, ndërsa Rusia ofroi të ndërmjetësonte bisedimet midis Izraelit dhe Palestinës – dhe bëri thirrje për një takim urgjent të Kuartetit të Lindjes së Mesme.
Ky propozim padyshim që synonte si një kundërsulm diplomatik kundër SHBA-së, e cila, e fiksuar në marrëveshjen bërthamore të Iranit, nuk ka vend për një proces paqësor midis Izraelit dhe Palestinës në axhendën e tij.
Masakra e vazhdueshme në Jeruzalem dhe Gaza mund të minojë plotësisht diskursin e administratës Biden për të drejtat e njeriut. Kjo është arsyeja pse Presidenti i SHBA Joe Biden ka të ngjarë të ushtrojë presion mbi Kryeministrin e Izraelit Benjamin Netanyahu për t’u qetësuar, ndoshta në një përpjekje për të parandaluar një intifada të tretë.
Në të kundërt, nuk është sekret që Erdo remainsan mbetet jashtëzakonisht i popullarizuar në mesin e arabëve. Përpjekjet e tij më të fundit diplomatike demonstruan, përsëri, se ai meriton vlerësimin e tyre.
E fundit, por jo më pak e rëndësishmja, fakti që edhe Presidenti rus Vladimir Putin, i cili kurrë nuk do të bënte asgjë për të mërzitur Izraelin, duke marrë iniciativën në lidhje me Palestinën, nxjerr në pah mosveprimin – nëse jo tradhtinë – e regjimeve arabe.
Sulmet sistematike nga regjimi Sionist dhe ekstremistët Izraelitë ndaj Jeruzalemit dhe Xhamisë Al-Aqsa përfaqësojnë një fazë të re në çështjen Izraelite.
Mobilizimi i të rinjve
Të rinjtë palestinezë demonstruan se ishin plotësisht të përkushtuar në mbrojtjen e atyre vendeve të shenjta. Ata gjithashtu i treguan botës se nuk do të lejonin “de-Palestinizimin” e Jeruzalemit ose shkatërrimin e Xhamisë Al-Aksa.
Kjo rezistencë e lavdishme nga të rinjtë palestinezë, vetë qytetarë të Shtetit të Izraelit, është vlerësuar si “Intifada e Tretë”. Mbetet shumë e mundshme, megjithatë, që Tel Aviv të dëgjojë paralajmërimin e Biden për të dekurajuar një intifada të re.
Kriza më e fundit ka vërtetuar se guximi i Izraelit, e cila përfshin një shpërfillje të plotë për çdo organizatë ndërkombëtare, do të shërbejë vetëm për të krijuar një të ardhme shumë më të vështirë për veten e saj.
Është sigurisht e vërtetë që Uashingtoni qëndron me Izraelin, çfarëdo që të bëjë ky i fundit. Administrata Trump hodhi tërë peshën e saj prapa Izraelit – përfshirë njohjen e Jeruzalemit si kryeqyteti i atij vendi.
Sot, edhe administrata e Biden, e cila mbështet idenë e një zgjidhjeje “dy shtetesh”, nuk do ta shtynte Izraelin të pranonte një zgjidhje paqësore.
Me fjalë të tjera, nuk ka asnjë klimë globale sot – as nuk do të ketë në të ardhmen e afërt – që do ta detyrojë Izraelin të stomakojë një shtet palestinez me Jeruzalemin Lindor si kryeqytetin e tij.
Barku i butë i mundësisë së dukshme të Tel Avivit, megjithatë, është peizazhi politik i Izraelit, i mbizotëruar gjithnjë e më shumë nga lëvizjet e ekstremit të djathtë, nuk mund të mbajë më kapakun e kërkesës radikale Izraelite për dëbimin e të gjithë Palestinës.
Fanatikët izraelitë, të cilët kënduan dhe vallëzuan ndërsa një dru në Xhaminë Al-Aqsa po digjej, tani janë pengesa e vetme më e madhe para hyrjes së Izraelit në stabilitet dhe paqe.
Në të vërtetë, “cikli i dyfishtë i dhunës”, i cili mund të dalë nga turmat izraelite që linçojnë palestinezët, mund të përshkallëzojë situatën në lartësi të reja të frikshme.
Konflikti midis izraelitëve dhe palestinezëve brenda kufijve të Izraelit mund të kthehet në diçka krejt tjetër.
Për të dhënë të dhënat, palestinezët në Izrael – jo vetëm në Gaza dhe Bregun Perëndimor – demonstruan se ata do të mbronin Jeruzalemin dhe Xhaminë Al-Aqsa, dhe madje rrezikonin jetën e tyre për t’i rezistuar “de-Palestinizimit”.
Kështu rinia palestineze, i tha të gjithë botës se Jeruzalemi nuk do të jetë një Andaluzi tjetër.
