Ministrja e re e Punëve të Jashtme të Gjermanisë, Annalena Baerbock, nuk mund të akuzohet për mungesë të forcës dhe vendosmërisë. Sapo arriti në detyrë, ajo ka përfunduar një turne vorbull jashtë vendit, me vizita në Bruksel, Paris dhe Varshavë. Më pas shkoi në takimin e ministrave të jashtëm të G7 në Liverpool, e ndjekur nga një konferencë për çarmatimin në Suedi.
Dhe ajo nuk ka frikë të bëjë duart e saj pis. Pas vendimit për vrasjen e Berlin Tiergarten, ku shprehimisht thuhet se vrasësi, një shtetas rus, vepronte në emër të autoriteteve ruse, Baerbock shpalli persona non grata dy punonjës të ambasadës ruse dhe thirri ambasadorin.
Ndryshimi kundrejt vazhdimësisë
Megjithatë, politika e jashtme ka të ngjarë të bëhet një mollë e vazhdueshme grindjeje brenda koalicionit të përbërë nga Social Demokratët (SPD), Të Gjelbrit e Baerbock dhe Demokratët e Lirë neoliberalë (FDP).
Në thelb, linjat e konfliktit shkojnë kështu: Baerbock dëshiron të hedhë jashtë strategjitë e mëparshme të politikës së jashtme dhe t’i japë politikës së të drejtave të njeriut dhe mbrojtjes së klimës një status të ri në përgjegjësinë e saj. Nga ana tjetër, kancelari Olaf Scholz i SPD-së, është këmbëngulës për vazhdimësinë e politikave të Angela Merkel. Herët a vonë, ata do të përplasen.
Duke marrë përsipër Kinën?
Merrni Kinën: Kancelaria nuk ka mohuar që Scholz kishte informuar tashmë udhëheqjen në Pekin në mes të tetorit, shumë përpara se të bëhej kancelar, se qëndrimi i Gjermanisë ndaj Kinës nuk do të ndryshonte shumë. Scholz nuk dëshiron të lëkundë varkën ekonomike.
Kjo ishte padyshim një pengesë për të Gjelbrit dhe FDP-në, të cilët kishin arritur të përfshinin një pjesë në marrëveshjen e koalicionit që përmend në mënyrë eksplicite shkeljet e të drejtave të njeriut nga Kina në Hong Kong.
Qasja e Baerbock është shumë e drejtuar nga vlera, por çfarë do të thotë kjo në terma konkretë mbetet e paqartë. Rolf Mützenich, lideri i fuqishëm i grupit parlamentar të SPD-së, nuk ka humbur kohë duke i treguar Baerbock kufijtë e saj. Me pakënaqësinë dhe indinjatën e të Gjelbërve dhe FDP-së, Mützenich ndërpreu ndjekjen dhe tha se politika e jashtme përcaktohet kryesisht nga Kancelaria.
Sado që të ankohen, të Gjelbrit dhe FDP do të duhet të merren me atë mësim të dhimbshëm, veçanërisht kur bëhet fjalë për politikën e BE-së. Këtë e tregojnë edhe shumë ministra të jashtëm që punuan nën Angela Merkelin.
Nord Stream 2: Një tjetër mollë sherri
Anëtarët e qeverisë nxituan të lavdërojnë Baerbock për veprimin e saj të shpejtë dhe vendimtar pas vendimit për vrasjen e Berlin Tiergarten. Megjithatë, nëse ajo mund të mbështetet tek ata për të mbështetur përpjekjen e saj për të parandaluar funksionimin e tubacionit të gazit Nord Stream 2, është një çështje tjetër. Nëse Rusia do të sulmonte Ukrainën, BE-ja me siguri do ta konsideronte atë. Por vetëm atëherë, shkruan DW, transmeton Klankosova.tv.
Socialdemokratët kanë qenë dhe janë gjithmonë në favor të marrëveshjes së gazit me Rusinë. Kancelari Scholz e parashtroi atë në mënyrë mjaft të përmbledhur kohët e fundit, duke thënë se tubacioni tani nuk ishte më një problem politik – do t’u takonte autoriteteve ta miratonin apo jo. Ai e di fare mirë se Gjermanisë do t’i duhet gazi sapo termocentralet e fundit gjermane bërthamore të dalin nga rrjeti vitin e ardhshëm, dhe aq më tepër nëse zgjerimi i energjive të rinovueshme nuk arrin të rritet aq shpejt sa të Gjelbërit do të donin.
Shkatërrimi bërthamor
Sa i përket çarmatimit bërthamor, Baerbock po kërkon më pak rezerva armësh bërthamore. Megjithatë, ka ende armë bërthamore amerikane të ruajtura në Gjermani që mund të hidhen nga avionët gjermanë në rast krize. Kjo njihet si politika e ndarjes bërthamore, e cila do të vazhdojë edhe nën qeverinë e re – jo më pak sepse Gjermania po planifikon të blejë avionë të rinj për këtë qëllim. Siç qëndron, fushata e Baerbock nuk është gjë tjetër veçse një apel.
Në një lëvizje të zgjuar, Baerbock ka marrë përgjegjësinë për negociatat ndërkombëtare të klimës, të cilat deri më tani ka qenë gjithmonë pjesë e përgjegjësisë së Ministrisë së Mjedisit. Kjo sinjalizon një përmirësim për Ministrinë e Jashtme dhe një hap logjik për një ministër të Gjelbër.
Sido që ta shikoni, politika e jashtme gjermane do të bëhet më emocionuese sesa ka qenë për një kohë – një zhvillim i mirëpritur.
