Duke folur për luftën e Izraelit kundër Palestinës, mediat perëndimore rrallë, ose kurrë, flasin për konfliktin në një mënyrë që pasqyron realitetin.
Ndërsa agresionet izraelite kundër palestinezëve vazhdojnë, po kështu vazhdojnë mitet dhe keqinformimi. Dhuna dhe sulmet e fundit shtetërore të kryera nga izraelitët kundër palestinezëve shoqërohen përsëri nga një paragjykim mediatik që tenton të errësojë kontekstin, shkaqet dhe pasojat.
Disa nga mediat më të larta në qarkullim të lajmeve globale kanë përsëritur kokëfortësisht trope orientale, duke dhënë në mënyrë implicite justifikime për pozicionin e Izraelit dhe duke racionalizuar shkeljet e të drejtave të njeriut.
Dhuna anti-palestineze në Jeruzalem
Si pjesë e fushatës së vazhdueshme të spastrimit etnik të Izraelit, palestinezë të shumtë aktualisht po dëbohen me forcë nga shtëpitë e tyre autoktone në Sheikh Jarrah, Jeruzalemi Lindor, i cili, sipas ligjit ndërkombëtar, është nën okupimin e paligjshëm izraelit.
Kolonët izraelitë të armatosur kryen sulme dhe i vunë flakën tokës Palestineze. Qindra palestinezë u plagosën nga forcat izraelite të okupimit të cilat sulmuan xhaminë Al Aqsa dhe sulmuan palestinezët gjatë lutjes në Ramazan.
Më parë, protestuesit e armatosur izraelitë të ekstremit të djathtë marshuan nëpër qytetin e okupuar në mënyrë që të rikthejnë “dinjitetin hebre” në Jeruzalem. Ata brohorisnin parrulla anti-palestineze, të tilla si “Vdekje Arabeve”, “Ne po djegim arabë sot” dhe “Le të digjet fshati juaj”.
Dhuna ishte e dokumentuar mirë në mediat sociale, ku u shpërndanë fotografi dhe video të sulmeve izraelite. Disa i janë referuar këtyre sulmeve të shënjestruara ndaj Palestinezëve si një masakër. Ndërsa këto sulme duken veçanërisht të dhunshme, ato nuk janë incidente të reja dhe as të izoluara. Përkundrazi, ato janë shtypja dhe kontrolli strukturor i Izraelit ndaj palestinezëve.
Paragjykimi i mediave koloniale
Ndërsa fushata e shpronësimit në Sheikh Jarrah nuk ishte një histori lajmesh, raportet mbi dhunën në Qytetin e Vjetër të Jeruzalemit kanë përshtatur dhunën e kolonëve dhe okupimin ushtarak përmes një lente Eurocentrike.
Në vend që të siguronin një kontekst historik dhe politik, disa media mbizotëruese iu drejtuan një riciklimi të tropeve të njohur.
Ngjarjet e fundit u referuan si një “përplasje”, “tension”, “natë kaosi”, ose “periudha”.
Një bollëk titujsh ka njoftuar “përplasje midis palestinezëve dhe policisë izraelite”. Mediat perëndimore errësojnë origjinën izraelite të dhunës ndërsa nënkuptojnë një barazi të rremë të pushtetit me palestinezët.
Në realitet, njëra palë është një regjim i armatosur rëndë i aparteidit i armatosur bërthamor që ka kontroll ligjor, politik dhe ushtarak mbi palën tjetër e cila po lufton për të drejtat themelore dhe nganjëherë thjesht mbijetesën.
Dhuna në Jeruzalem shpesh paraqitet si momente të izoluara të “dy javëve të kaluara” ose si “kulmi i ndërtimit të tensioneve”, sikur këto të ishin incidente të përkohshme dhe jo të natyrës strukturore.
Disa herë, dhuna kontekstualizohet si “tensione të shtuara komplekse” kur, në fakt, situata është mjaft e thjeshtë. Në vend se një “përplasje” e përkohshme, brutaliteti izraelit është një realizim i Nakba-s së vazhdueshme. Kolonët po përpiqen të dëbojnë palestinezët autoktonë në mënyrë që të zgjerojnë kolonitë.
Ndërsa Izraeli ka qenë mjaft transparent në lidhje me këto politika, disa media kanë përdorur eufemizma për të ulur retorikisht dukshmërinë e dhunës së Izraelit. Për shembull, një titull pretendonte se “Dëbimet në Jeruzalem bëhen fokusi i konfliktit izraelito-palestinez” në “një lagje të kontestuar”. Dëbimi me forcë i civilëve dhe madje edhe paligjshmëria e okupimit të Izraelit mbeten në mbulimin e mediave perëndimore.
Edhe pse pasojat tragjike të dhunës izraelite janë të dokumentuara mirë, palestinezët ende paraqiten si autorë të veprës. Kur forcat izraelite sulmuan Xhaminë Al Aqsa gjatë lutjes së Ramazanit drejtpërdrejt në kamera, BBC pretendoi se protestuesit “hodhën gurë ndaj policisë” dhe se oficerët izraelitë “u përgjigjën me granata marramendëse, plumba gome dhe top uji”.
Përdorimi ideologjik i gjuhës ndihmon në paraqitjen e Palestinezëve si iniciatorë, të cilët “u përplasën me policinë Izraelite”, ndërsa forcat izraelite të okupimit mund të duken si “polici” mjaft pasive.
Në një artikull që fillon me frazën “tha policia izraelite” dhe, prandaj, citon aparatin shtetëror izraelit si burimin kryesor, lexuesi mëson se palestinezët “u përplasën me policinë izraelite në një natë që nga fillimi i muajit të shenjtë mysliman të Ramazanit.”
Mitet e të dy palëve
Ekuacioni i përhapur i përvojave palestineze dhe izraelite në media është përjetësuar më tej në prezantimin e këtyre “përplasjeve” që ndodhin midis dy grupeve etnike.
Termat “hebrenj” dhe “izraelitë” si dhe “palestinezë” dhe “arabë” përdoren si sinonime të këmbyeshme. Si pasojë, dimensionet koloniale janë errësuar sepse palestinezët nuk referohen si njerëz autoktonë dhe Izraeli nuk identifikohet si një fuqi koloniale. Lufta midis civilëve dhe një ushtrie të armatosur rëndë shndërrohet në një konflikt etnik ose fetar.
Kur marshimi i fundit anti-palestinez u njoh, u fajësua “qindra mbështetës të një grupi ekstremist të epërsisë hebraike” pa përmendur zionizmin si ideologjinë themelore që është në thelbin e projektit të vendosjes së Izraelit.
Ekuacioni i padiferencuar i Sionizmit me Judaizmin mund të ketë shumë mirë implikime antisemitike. Ndërsa dhuna e tanishme izraelite mund të jetë më e dukshme, është e diskutueshme nëse klasifikohet si ekstremiste, duke pasur parasysh që natyra e ekzistencës aktuale të Izraelit si një projekt supremacist dhe kolonial kërkon nevojën e kontrollit dhe largimit të Palestinezëve autoktonë.
Disa artikuj e kontekstualizuan dhunën me Islamin. Për shembull, lexuesve do t’u thuhej se “tensionet izraelito-arabe janë rritur që nga fillimi i muajit të shenjtë mysliman të Ramazanit” pa shpjegime të mëtejshme. Mungesa e kontekstit e lë lexuesin me një lidhje sipërfaqësore midis asaj dhune dhe Islamit, të tilla si në tituj si “Përplasjet, lutjet në Jeruzalem në Laylat al-Kadr Musliman”. Se Izraeli sulmon rregullisht adhuruesit paqësorë në xhami dhe kisha është më pak e dukshme.
Duke qenë se dhuna izraelite shpesh formulohet si një “përgjigje”, mund të krijohet përshtypja se palestinezët nuk do të ishin sulmuar nëse nuk do të ishin të dhunshëm dhe, prandaj, i kishin sjellë dhunën vetes për shkak të sjelljes së keqe. Kjo është thelbësore në retorikën koloniale.
Sulmet e fundit ajrore izraelite në Gaza u portretizuan gjithashtu si një “përgjigje” ndaj Hamasit që përshkruhet si “një grup islamik i betuar për shkatërrimin e Izraelit”.
Se Izraeli është betuar për shkatërrimin e Hamasit dhe Palestinës si i tillë nuk është pjesë e diskursit. Në fakt, zgjerimi kolonialist – kolonial është gjenocid si i tillë dhe kërkon largimin e popullit autokton. Me mungesën e dimensioneve ligjore, historike dhe politike, në pjesën më të madhe të mbulimit të mediave kryesore, prania e forcave izraelite në territorin palestinez nuk vihet në dyshim, as arsyet e veprimeve palestineze.
Ngjarjet e fundit përkuan me lëshimin e një raporti të Human Rights Watch i cili përsërit se politikat e Izraelit përbëjnë krime të aparteidit dhe persekutimit. Raporti hedh dritë mbi praktikat abuzive të “sundimit diskriminues të regjimit izraelit mbi palestinezët” dhe mënyrat në të cilat autoritetet izraelite “privilegjojnë metodikisht izraelitët hebrenj dhe diskriminojnë palestinezët”
Realitete të tilla, megjithëse përcaktojnë dhunën e tanishme, mbeten mjaft mungojnë në fokusin dominues të mediave në Palestinë, pavarësisht se sa dukshëm janë ato. Në fakt, duket se “përplasjet”, “kaosi” dhe “trazirat” me të vërtetë duhet të kuptohen si të tilla, vetëm kur ato shqetësojnë kontrollin kolonial izraelit.
Ndërsa palestinezët vëzhgojnë 73 vjet Nakba këtë javë, rastet e përditshme të zhvendosjes, dëbimit, vrasjeve të Palestinezëve jo gjithmonë bëjnë titujt kryesorë. Këto akte janë pjesë dhe parcelë e dhunës strukturore të Izraelit dhe, kështu, nuk kualifikohen si një “tension” ose “përplasje”.
