Në episodin e fundit të dhunës izraelite, të rinjtë nga Palestina dhe jashtë provuan se nuk e kanë harruar kauzën e lirisë. TRT World foli me disa të rinj dhe të reja në qytetin e Jeruzalemit.
Më 18 maj, pesëmbëdhjetë vjeçarja Malak Abdallah vuri Keffiyeh mbi shpatullat e saj dhe i tha babait të saj se “do të marrë pjesë në demonstratë nëse ju pëlqen apo jo”. Për shkak të moshës së saj të re, prindërit e saj në fillim refuzuan ta lejonin atë të merrte pjesë në një protestë të madhe të thirrur në mbështetje të rripit të Gazës, xhamisë Al-Aqsa dhe palestinezëve në lagjen Sheikh Jarrah të cilët rrezikojnë të dëbohen nga shtëpitë e tyre.
Demonstrata ishte planifikuar në qytetin e pushtuar të Ramallah, në Bregun Perëndimor, selia e Autoritetit Palestinez.
Ajo tha se babai i saj kishte frikë nga konfrontimet dhe se ajo mund të plagosej, por Malak, e cila ëndërron të bëhet një ditë një mjeke, njihet në familjen e saj si kokëfortë.
Ajo pëlqen të thyejë stereotipat gjinorë dhe të bëjë gjëra që janë të pranueshme nga shoqëria për djemtë palestinezë. Ajo është një vajzë me vullnet të fortë.
“Unë u përballa me të dhe i thashë se do të merrja pjesë në demonstratë dhe nëna ime më ndihmoi, dhe të gjithë shkuam në demonstratë me vëllezërit e motrat e mia.”
“Ju mund të shihni shkallën e solidaritetit të njerëzve me çështjen Palestineze,” tha Malak, “Është edhe kauza ime, unë gjithashtu duhet të bëj diçka për kauzën time dhe të marr pjesë në greva dhe demonstrata të përgjithshme.”
Në të kaluarën, demonstratat me ushtrinë izraelite ishin ekskluzive për burrat, gratë rrallë ishin në ballë të konfrontimeve. Por kohët kanë ndryshuar. Rezistenca e fundit e shfaqur nga palestinezët në unison nga Gaza në Bregun Perëndimor në Jeruzalem dhe jashtë është një tregues i fortë se shkëndija e lirisë nga pushtimi izraelit është shumë e gjallë në brezin e ri.
“Ne nuk e harruam çështjen tonë,” tha Malak me shumë entuziazëm, “shembulli më i madh që të rinjtë janë të bashkuar është kur unë kam marrë pjesë në demonstratë, ka pasur një përqindje të lartë të adoleshentëve të moshës sime. Kjo tregon vetëdijen për këtë brez që dëshiron të jetojë me dinjitet,” përfundoi ajo.
Përmbys
Hiba Mousa, një studente e vitit të tretë në universitetin Al-Quds, drejtimi i Marrëdhënieve me Publikun, thotë se përkundër asaj që të gjithë thonë, të rinjtë palestinezë nuk po jetojnë në një vakum dhe ata janë plotësisht të vetëdijshëm për kauzën e tyre. Ajo thotë se brezi i ri ka mënyra të ndryshme për të luftuar okupimin.
Hiba argumenton se bashkëveprimi i madh i të rinjve në moshën e saj në mediat sociale dhe aftësia e tyre për të komunikuar dhe folur të njëjtën gjuhë ndihmuan në marrjen e mbështetjes nga e gjithë bota për çështjen palestineze.
“Ne jemi brezi i mediave sociale dhe kalojmë shumë kohë atje dhe shohim sasinë e mbështetjes dhe solidaritetit global me popullin palestinez, ndërveprimi ynë në platformat e mediave sociale ndihmoi në marrjen e mbështetjes shumë të nevojshme për Gazën.”
Palestinezët e vjetër dhe më tradicionalë kanë kritikuar brezin e ri duke thënë se ata nuk janë në kontakt.
“Në moshën e tyre, unë isha çdo ditë duke bërë aktivitete kundër okupimit,” tha 50-vjeçari Na’em Morrar.
“Unë vërtet besoj se përparësitë e tyre janë përmbys”.
Morrar ishte 30 vjeç kur shpërtheu Intifada e dytë në fillim të viteve 2000. Ai thotë se dalja dhe rezistenca ishte e vetmja gjë që ata mund të bënin. Ai thotë se kishte ëndrra si të gjithë të tjerët, por përsëri i dha përparësi luftimeve për të fituar lirinë.
Hiba kundërshton me forcë pohimin e Morrar, duke thënë se mënyrat e tyre të rezistencës, duke mos pasqyruar gjeneratën e vjetër, nuk i bëjnë ata më pak palestinezë.
“Të gjithë na morën në pyetje dhe na thirrën brezin Tik Tok, dhe se jemi të prishur, por ne kemi provuar se jemi një brez i vetëdijshëm dhe e dimë kauzën tonë dhe nuk do ta harrojmë atë. Interesat tona nuk janë të kufizuara në daljen dhe pazarin, por përkundrazi e kundërta”.
Hiba thotë se prindërit e saj “kuptohet” e ndaluan atë të merrte pjesë në ndonjë demonstratë, por ajo ishte në gjendje t’i bindte ata pse ishte e rëndësishme për të.
“Kur u ktheva babai më tha se ishte krenar për mua,” tha ajo me një buzëqeshje të madhe.
Amal Abbad, një Jeruzalem, i bën jehonë ndjenjës së Hibës duke thënë se rezistenca ndaj okupimit ka evoluar dhe të rinjtë Palestinezë po përdorin metoda të reja për t’i treguar botës për gjendjen e tyre të vështirë.
“Unë jam gjithashtu duke rezistuar kur shkoj në Instagram dhe Facebook për të zbuluar pushtimin dhe masat e tij të hekurta kundër nesh dhe shtypjen nën të cilën jetojmë.”
Amal thotë se kjo mënyrë e re nuk duhet të zëvendësojë metodat e vjetra të rezistencës, por duhet të shkojë dorë për dore.
“Babai im hodhi gurë në Intifadën e parë. Ata morën pjesë në demonstrata masive, por gjërat kanë ndryshuar. Ne duhet të përdorim teknologjinë e re për të mirën tonë.”
Jeruzalemi dhe kolonializmi
Samer Abu Aisha lindi dhe u rrit në qytetin e vjetër të Jeruzalemit. Ai mendon se me kalimin e viteve shteti izraelit është rritur paranojak me praninë e të rinjve palestinezë në Jeruzalem. “Ka përpjekje të vazhdueshme nga forcat pushtuese për të deportuar palestinezët, dhe veçanërisht të rinjtë nga Jeruzalemi në mënyra të ndryshme,” tha Abu Aisha.
Abu Aisha nuk i pëlqen të përshkruhet si një aktivist dhe thotë se ai kurrë nuk e kërkoi atë etiketë. Për të, të gjithë Jeruzalemitët janë aktivistë pasi ata sfidojnë okupimin Izraelit.
“Ne palestinezët në Jeruzalem kemi rreth 390000. Të gjithë Jeruzalemitët janë aktivistë politikë, përfshirë fëmijët, gratë dhe pleqtë. Ne jetojmë nën okupim dhe ju e shihni okupimin direkt çdo ditë që krijon një aktivist nga ju pa dashje.”
Ai thotë se të rinjtë në qytet luajnë një rol kryesor në mbrojtjen e vendeve të tij të shenjta, mbrojtjen e shtëpive nga kërcënimi i banorëve dhe gjithashtu mbështesin banorët që përballen me dhunën e banorëve dhe dëbohen me forcë nga shtëpitë e tyre në lagje si Shejh Jarrah.
“Jeruzalemi është arsyeja e luftës kundër kolonializmit, dhe për këtë arsye ne qëndrojmë me njerëzit e Sheik Jarrah jo vetëm në solidaritet, por edhe sepse ne jemi fëmijët e çështjes.”
Abu Aisha, 34 vjeç, thotë se ai u arrestua nga forcat pushtuese izraelite disa herë në të kaluarën. Koha më e gjatë që ai u ndalua në mënyrë të paligjshme ishte 20 muaj. Ai u ndëshkua me akuzat e udhëtimit në një ‘vend armik’ dhe sfidimin e një urdhri gjykate që e kishte udhëzuar atë të qëndronte larg Jeruzalemit, vendlindjes së tij.
“Unë udhëtova në Liban për të marrë pjesë në një konferencë rinore, ata [Izraeli] nuk e pëlqyen atë. Sionistët nuk janë të vetëdijshëm se Libanezët janë vëllezërit tanë dhe një zgjatje e jona.”
Ai thotë se u arrestua gjithashtu pasi u kthye nga muaji i tij i mjaltit në Greqi.
Abu Aisha lëviz nga një demonstratë në tjetrën dhe nga një marshim solidariteti në tjetrin. Shtë e vështirë të gjesh një kohë takimi me të pasi ai është gjithmonë në lëvizje.
“Ju dëshironi që gjërat të bëhen siç duhet dhe duhet t’i bëni vetë,” thotë ai ndërsa bëhet gati të zhvendoset në Portën e Damaskut për një protestë jashtë qytetit të vjetër mes muajit të Ramazanit. Ai thotë se rinia palestineze ka humbur besimin në elitën politike të përbërë nga njerëz të moshuar.
“Të rinjtë janë lodhur nga e gjithë elita politike dhe tavani i ulët i luftës që nuk ka arritur asnjë fitore dhe për këtë arsye ne kemi humbur besimin tek ata,” tha Abu Aisha.
Ai po vë bast për brezin e ri që “kupton se si të komunikojë me botën” duke përdorur mjete të reja të ndërveprimit.
Brezi i orientuar nga teknologjia, thotë ai, i ka provuar botës se ata janë në gjendje të shprehin veten e tyre në mënyrë elokuente edhe në mediume me ritëm të shpejtë si Tik Tok.
“Të gjitha këto mjete të komunikimit shoqëror janë më të mira se ato të përdorura nga ministri i jashtëm palestinez, emrin e të cilit askush nuk e di.”
Abu Aisha thotë se qëllimi i tij nuk është të personalizojë luftën palestineze, por të angazhohet me të në mënyra të ndryshme.
“Thjesht, si Jerusalemitë dhe Palestinezë, ne mendojmë se ka një barrë mbi shpatullat tona, dhe ne duam të mbrojmë çdo gur në qytet dhe nuk duam të na ndodhë ajo që u ndodhi prindërve dhe gjyshërve tanë.”
Abu Aisha nuk mund të mos kujtojë një grup të rinj palestinezë të ulur në shkallët e Portës së Damaskut, se Izraeli po vë bast që ata të harrojnë historinë e tyre. Kurdoherë që gjen një mundësi për t’iu drejtuar brezit të ri, ai e shpjegon problemin si një mësues i pasionuar i shkollës, duke grumbulluar argument mbi argument. Ai shpesh thotë se izraelitët mendojnë sapo gjenerata e vjetër e palestinezëve të vdesë, ai më i ri do të pushojë së rezistuari dhe do të shkojë tutje.
“Po, disa nga të rriturit vdiqën, por të rinjtë janë pronarët e duhur të çështjes dhe nuk do të lejojnë që një tjetër “katastrofë” e Nakba të ndodhë ashtu siç ndodhi në kohën e gjyshërve tanë të mëdhenj,” tha ai.
