Bh. Kombëtarja e basketbollit Emir Sulejmanović ka lindur më 13 korrik 1995, në rrugën drejt vdekjes dhe nëna e tij e solli në këtë botë në zonën pyjore të fshatit Luka. Sot së bashku me babain e tij Nedžad ecën në këmbë rrugën e përgjakshme nga Nezuka në Potoçar.
Këtë vit në Marshimin e Paqes nga Nezuk në Potoçar marrin pjesë rreth tre mijë veta, ndër ta është edhe përfaqësuesi i basketbollit i Bosnjë-Hercegovinës, Emir Sulejmanoviq, i cili ka lindur 27 vjet më parë në rrugën e vdekjes nga Zhepa në Kladnje. Nëna e tij e solli në këtë botë në zonën pyjore të fshatit Luka, ndërsa ajo po luftonte nga agresorët në territorin e lirë.
“Kam lindur në një pyll, të cilin Serbinë e ndante vetëm me një kodër. Falë Zotit që arrita të qëndroj gjallë pavarësisht gjithçkaje që ndodhi ato ditë. Pas lindjes, mamaja ime u transferua në Kladanj, ndërsa babai kaloi matanë. pyllin, por u kap në kamp”, thotë Emir në një intervistë për Klix.ba.
Pasi kanë arritur të depërtojnë në territorin e lirë, anëtarët e familjes Sulejmanoviq janë zhvendosur në Finlandë dhe bashkëbiseduesi ynë ka arritur të kalojë vetëm katër vite të jetës së tij me nënën e tij, duke qenë se ajo ka ndërruar jetë.
“Megjithatë, babai im më tregoi tema jashtëzakonisht të vështira lidhur me luftën dhe mbijetesën. Megjithatë, unë besoj se të mbijetuarit duhet të merren në pyetje për të gjitha këto, sepse është një nga periudhat më të rëndësishme në Bosnje dhe Hercegovinë. Duhet të dimë, mbani mend dhe t’ua kalojë brezave të ardhshëm”, beson Emiri.
Sulejmanoviq mori pjesë për herë të parë në Marshimin e Paqes në vitin 2010, kur eci gjithë rrugën e rrugës së shpëtimit, pra vdekjes, nga Nezuku në Potoçar. Vitin e kaluar ai mori pjesë në pjesën e fundit të rrugës, ndërsa këtë vit vendosi të kalojë sërish të gjithë seksionin.
“Këtë vit ka ardhur sërish vendimi që të gjithë rrugën ta ecim bashkë me babin, sepse pushimet dua t’i shfrytëzoj në mënyrë të tillë, mendoj se duhet të flasim për këtë që të mos harrohet apo të përsëritet kurrë. Duhet të dërgojmë Një mesazh i tillë nga ky vend. Është mbi ne që kemi bërë gjenocid, duhet të jetojmë, por edhe ta kujtojmë sepse 11 korriku nuk është vetëm në atë datë, por është çdo ditë”, shton Emiri.
Mënyra se si lindi dhe të gjitha përvojat e jetës që pasuan e bënë Emirin një njeri më të mirë dhe më të fortë.
“Ato rrethana jetësore që na është dashur të kalojmë janë sigurisht një përvojë shumë e fortë sepse ajo që nuk të vret të bën vërtet më të fortë. Erdhëm në Finlandë me një thes, pa asgjë, filluam një jetë të re dhe vetë ai proces na bëri edhe më i fortë, sidomos për momentet e vështira që na u imponuan”, thekson Emiri.
Ai e konsideron pjesëmarrjen në Marshimin e Paqes si një përvojë jashtëzakonisht të mirë shpirtërore, veçanërisht pasi të gjithë pjesëmarrësit kanë mundësinë të ndjekin mësimet e historisë gjatë të cilave të mbijetuarit tregojnë përvojat e tyre nga korriku i vitit 1995 duke kaluar nëpër rrugën e shpëtimit. Meqë ra fjala, në ditët në vijim, Emiri do të ecë në rrugën e shpëtimit bashkë me baba Nexhadin.
Në korrik të vitit 1995, ai ishte në Zhepë dhe së bashku me banorë të tjerë të zonës, u përpoq të ecë në të gjithë rrugën e rrugës së shpëtimit. Megjithatë, shpejt u arrestua dhe u dërgua në një kamp, e më pas në një burg në Serbi, ku kaloi një periudhë të caktuar kohore. Në prill të vitit 1996, nëpërmjet Kryqit të Kuq, ai u dërgua në Finlandë, ku filloi të shkruante një faqe të re në jetën e tij.
“Kur vij këtu (në Marshimin e Paqes, op.a.) dhe shoh miqtë e mi të vjetër, kujtimet e ditëve të luftës më kthehen dhe më kujtojnë të gjitha tmerret që na kanë ndodhur. Nga ana tjetër, përpiqem të përcjell e vërteta djalit tim Emirit që në fillim të jetës së tij për çdo gjë që ka ndodhur. Jam i lumtur sepse edhe ai po merr pjesë në këtë dhe ka kuptuar gjërat që duhet të pranojë çdo njeri i pjekur”, tregon Nedžad.
Deri më tani ai ka marrë pjesë pesë herë në Marshimin e Paqes dhe më specifik e konsideron seksionin nga Konjević Polje deri në Srebrenicë, sepse është zona ku janë kryer më së shumti krime.
“Ajo pjesë më kujton dhe më lidh me Bratunacin tim, por edhe me të gjitha vendet përreth. Kishte më shumë prita dhe më shumë njerëz u vranë,” shton Nedžad, i cili e konsideron titullin e Emirit si përfaqësues i BiH “hakmarrje” ndaj agresorët.
Në fund të bisedës sonë, Emir dhe Nedžad theksuan edhe një herë se faktet e vërteta për Srebrenicën nuk duhet të harrohen kurrë dhe se për gjenocidin duhet folur vazhdimisht, jo vetëm në korrik kur festohet përvjetori.
