Të gjitha regjimet socialiste, përfshirë regjimin jugosllav, i vendosën punëtorët në qendër të ideologjisë së tyre. Punëtori, veçanërisht ai i industrisë së rëndë, ishte simbol i fuqisë dhe përparimit, ndaj gjendej shpesh në monedhat e vendeve komuniste. Një nga ata punëtorë ishte Arif Heralić.
Arifi, si shumë të tjerë në atë kohë, u shpërngul në qytet në vitet e 50-ta, në rastin e tij në Zenicë, ku u punësua në hekurorinë lokale. Fotoja e njohur që përfundoi në kartëmonedhë ishte vepër e fotografit “Borba”, Nikola Bibiq, i cili në vitin 1954 vizitoi hekurishten e Zenicës. Arifi ishte një bastman i gjithanshëm. Është vlerësuar me Urdhrin e Punës dhe Urdhrit, Urdhrin II, si dhe me medalje për punë.
Fotoja u zgjodh me kujdes, punëtori i lumtur kishte simbolikë të thellë për autoritetet jugosllave.
Kartëmonedha me fytyrën e Arifit u hodh në qarkullim në vitin 1955, me prerje prej njëmijë dinarë. Ai u mbijetoi përpjekjeve të shumta për të reformuar sistemin monetar jugosllav, kështu që tashmë në vitin 1965 mori një vlerë të re prej 10 dinarësh dhe u përdor deri në fund të viteve 80 të shekullit të kaluar.
Mirëpo, Arifi nuk ka përfituar shumë nga shfaqja në kartëmonedhë, përkundrazi ka thënë se pas vuajtjes së saj në qarkullim ka pësuar “infarkt”. Dyshohet se edhe ai është rrahur pasi është përfolur rrejshëm se ka marrë dy milionë dinarë nga autoritetet.
Ai u përpoq të merrte edhe dëmshpërblim për paraqitjen në kartëmonedha përmes gjykatave, por në fund iu tha se fotoja e tij nuk ishte në para, por një vizatim dhe në gjykatë u paraqitën prova se ai kishte firmosur përdorimin e ngjashmërisë së tij. për një shumë simbolike parash.
Ai i është kushtuar alkoolit dhe në një intervistë për TV Zagreb ka thënë se ka pirë “gjysmë litër” çdo ditë.
Katër vite para vdekjes së tij është transmetuar filmi dokumentar “Zhvlerësimi i një buzëqeshje” me regji të Vojdrag Berçiqit, prodhim i “Zagreb Film” dhe SDF. Kur TV Zagreb transmetoi një film për një hero të punës të shfrytëzuar dhe të flakur, shpërtheu një skandal i madh.
Duke qenë se kjo lloj historie shkatërroi narrativën e regjimit për punëtorin e lumtur, TV Zagreb iu desh t’u kërkonte falje shikuesve pas transmetimit të filmit, duke e quajtur atë një gabim politik dhe programor, ndërsa redaktori i programit filmik dha dorëheqjen.
Si invalid i luftës, Arifi vdiq në varfëri dhe mjerim të rëndë më 16 qershor 1971 në moshën 49-vjeçare. Ai kishte 12 fëmijë, shtatë prej të cilëve arritën moshën shkollore.
