“Ata që nuk mësojnë nga historia janë të dënuar ta përsërisin atë.” (Winston Churchill).
Gjashtëdhjetë vjet pas krizës së Gjirit të Derrave në Kubë, bota po rihyn ngadalë në rrugën e konfliktit bërthamor . Gjashtëdhjetë vjet më parë, kur bota ishte ende duke shëruar plagët e saj nga nga tmerret e Luftës së Dytë Botërore dhe kujtonte fuqinë e armëve atomike që ishin përdorur për herë të parë, kërcënimi ishte real dhe i fuqishëm.
Që atëherë, megjithatë, dukej se epoka e luftërave botërore kishte mbaruar. Dhe ja ku jemi sërish, përballë një lufte të vërtetë, si më parë: Rusia, lideri i Lindjes, po lufton Ukrainën, e cila mbështetet nga Perëndimi.
Në dekadat e fundit, opinioni mbizotërues ka qenë se askush nuk do të përdorë më armë bërthamore. Ka mjaft armë bërthamore për të shkatërruar universin njëqind herë. Nëse Rusia sulmon SHBA- në, SHBA-të do ta shkatërrojnë Rusinë dhe anasjelltas. Bilanci i parandalimit dukej se i bënte armët bërthamore të panevojshme. Lufta bërthamore dukej imagjinare.
Çfarë mendon publiku se do të bëjë Putini ?
Për sa i përket narrativës dhe opinionit publik, udhëheqja perëndimore përballet me sfida të rëndësishme. Së pari, duhet të bindë publikun se Vladimir Putin do të përdorë armë bërthamore. Së dyti, ajo duhet të përgatisë terrenin për një kundërsulm bërthamor. Është e vështirë të bindesh se Putini është vërtet serioz për këtë. Njeriu mesatar perëndimor shikon sjelljen e Rusisë dhe thotë se Putini është armik. Megjithatë, ai mendon se Putini thjesht po bën një lojë dhe se i pëlqen vetëm të kërcënojë dhe të thotë fjalë boshe, për të tërhequr vëmendjen.
Megjithatë, kur të vijë momenti i së vërtetës, ai nuk do të guxonte. Ai i kupton pasojat. Ai dëshiron të mbajë regjimin e tij. Duhet pranuar, ne nuk menduam se ai do të pushtonte Ukrainën, gjë që në fund e bëri. Por ai duhet të ketë mësuar nga ai gabim. Ai nuk do të përdorë vërtet armë bërthamore.
Këto argumente janë bindëse. Njerëzit duan një jetë të mirë. Ata duan të hanë në restorante dhe të shkojnë me pushime, duke mos menduar për një botë që do të shkatërrohet, përcjell abcnews.al
Është e lehtë të blesh shumicën e njerëzve me argumente të tilla qetësuese. 99% e rasteve janë gjithashtu të sakta. E njëjta gjë vlen edhe për argumentin se Putini nuk do të guxojë. Por, çka nëse mbizotëron një për qind? A jemi gati për të përballuar këtë sfidë? Më e rëndësishmja, si mund t’i bindim njerëzit se një apokalips është në horizont?
Mediat sociale ndryshuan botën
Udhëheqësit perëndimorë nuk e kuptojnë se bota ka ndryshuar. Në vend që të përdorin mediat sociale për të folur me publikun, ata përdorin fjalime në konferenca. Por ato arrijnë, në rastin më të mirë, 10 për qind të popullsisë. Ata nuk e kuptojnë se misioni i tyre është si i Apple. Në vend që t’i jepet çdo personi një telefon në dorë, ashpërsia e kërcënimit bërthamor duhet të arrijë në mendjen e çdo personi.
Kanë mbaruar vitet ’90. Bërja e deklaratave në CNN nuk është aq efektive. Kur bëhet fjalë për prodhimin e “spin-eve”, Rusia po ecën më mirë.
Mesazhet për publikun duhet të bëhen me qartësi morale. Le të marrim shembullin e mëposhtëm: Supozoni se Putini përdor armë taktike bërthamore në një shpërthim të vogël, ndoshta në një “bombë të pistë”.
Perëndimi do të jetë në dilemë. A duhet të përgjigjemi edhe me armë atomike? Dhe nëse po, ku? A duhet të godasim bazat ushtarake ruse? Po Kremlini? Ndoshta objekte strategjike? Por atëherë, dëmtimi i civilëve është kundër parimeve perëndimore.
Pra, si i përdorni armët bërthamore pa dëmtuar civilët? Dhe nëse përdoren armë bërthamore, a janë qytetarët e Perëndimit të përgatitur të përballen me pasojat shkatërruese? Dhe nëse jo, a nuk do ta inkurajonte kjo Putinin që ta përdorte këtë mjet herë pas here, duke supozuar se Perëndimi nuk do të kundërpërgjigjet? Ku duhet ta vizatojmë vijën e kuqe? A nuk thanë dikur udhëheqësit perëndimorë se vetë përdorimi i armëve bërthamore është vija e kuqe? A është ende një vijë e kuqe? Nëse liderët janë të hutuar, publiku është edhe më shumë.
Udhëheqësit e botës perëndimore kanë filluar të kuptojnë se janë në telashe. Dhe problemi i tyre është, para së gjithash, të bëjnë publikun të ndjekë udhëheqjen e tyre. Ajo që ishte imagjinare deri një vit më parë, sot është reale. Ata duhet të formulojnë një strategji për atë që po bëjnë dhe mbi të gjitha t’ia shpjegojnë publikut para se të jetë tepër vonë.
Edhe pse një strategji e tillë tingëllon ende e çmendur, çmenduria është tashmë këtu dhe ne duhet të përgatitemi për skenarin më të keq. Për këtë ka nevojë për profesionistë të mirë. Një folës i mirë që di të flasë me gazetarët nuk është domosdoshmërisht dikush që di të arrijë mendimet dhe emocionet e qindra miliona njerëzve. Ne po përballemi me një epokë të re-të vjetër në Luftën e Ftohtë, epokën bërthamore.
Është koha për t’u zgjuar.
