Osman Salkiq i mbijetuari rrugës së vdekjes në Srebrenicë: Për shkak të vajzës sime, nuk i lejova të më vrisnin

Osman Salkiq është një nga ata që arriti t’i mbijetojë rrugës së vdekjes, duke kaluar nëpër zonat pyjore për në Nezuk. Sot me një gungë në fyt flet për ngjarjet gjashtëditore dhe falënderon Zotin që mundi t’u shpëtojë agresorëve. Ai thotë për Klix.ba se nuk i ka lejuar ta vrasin për shkak të vajzës së tij.

Në mesin e afro tre mijë pjesëmarrësve të marshit të paqes të sivjetmë ishte edhe Osman Salkiq, i cili ka lindur në fshatin Joshevë, jo larg Srebrenicës, ku kreu shkollën fillore dhe të mesme. Në atë qytet të vogël u martua dhe krijoi familje, por lufta fatkeqe ia ndërpreu lumturinë rinore.

Në një intervistë për Klix.ba, Salkiq thotë se me luftën i janë larguar të gjitha të mirat që i kanë ndodhur në jetë. Ai tregon se e ka të vështirë të tregojë gjithçka që mbart brenda tij, megjithatë, përpiqet në çdo mënyrë të promovojë të vërtetën për ngjarjet e luftës, veçanërisht për gjenocidin e kryer.

“Kur filloi lufta, unë isha 25 vjeç dhe në ditët e para menduam se gjithçka do të zgjaste dy javë, në luftën për pushtet dhe se asgjë e tmerrshme nuk do të ndodhte. Mendimi ynë bazohej në edukimin tonë. Por, ka ndodhur përkundrazi”, thekson Salkiq.

Një familje e rrallë ku të gjithë mbijetuan

Në këtë vend ka ndodhur edhe rënia e Srebrenicës së bashkëbiseduesit tonë, dhe sipas të gjitha ngjarjeve, së bashku me babanë e tij Azemin, më 11 korrik është nisur nëpër zonat pyjore drejt Nezukut, ndërsa nëna, motra dhe gruaja me dy fëmijë janë larguar nga Potoçari. me autobus.

“Jemi nga të paktat familje që shyqyr zotit kaluam dhe shpëtuam, bashkë me babin arritëm të shkojmë në territorin e lirë, ishim në fillim të kolonës dhe sot besoj se ishte vetëm e Zotit. a do qe te ringjalleshim Nafaka ishte e tille qe te mos na godiste nje plumb.Nuk mund te thuash asnje moment qe ke bere kete apo ate.Kishte momente qe te gjithe nuk ishim ne vetedije te kthjellet por te sigurt Ndodhën shkas që na kthyen në ekuilibër”, kujton ai Salkic.

Ribashkimi me familjen, veçanërisht me vajzën, ishte motivi kryesor në luftën për jetën e tij dhe të babait gjatë rrugëtimit gjashtëditor.

“E dija që nuk duhej të dorëzohesha dhe grupi i parë i njerëzve që kaloi, përfshirë edhe mua, vuante më shumë nga lodhja dhe pasiguria. Nga njëra anë kishim lodhje, frikë, panik, mungesë gjumi dhe uria. , krahas mosnjohjes me terrenin, ndersa nga ana tjeter behej lufta per te dale.E dinim qe qellimi i tyre i vetem ishte te na shkaterronin dmth te na vrisnin.E dinim gjithashtu qe ishim ne territorin e tyre te gjithe kohën dhe që na kontrollonin. Kudo që kishin mundësi të bënin pritë, e bënin këtë”, shton Salkiq.

Në gjashtë ditë, ai arriti të flinte vetëm një orë, megjithatë, zemra e luanit i dha forcë të pabesueshme. Pas kalvarit të jetës së tij, në momentin e daljes nga territori i lirë, Salkiq na tregon se nuk e ka ndjerë lumturinë.

“Duke parë ato regjistrime sot, është evidente se sa rraskapitje dhe vuajtje mbizotëronte te të gjithë ne. Gjithashtu, ne nuk mund të ishim të lumtur sepse e dinim se sa njerëz nuk kaluan në territorin e lirë, përfshirë anëtarët e familjeve tona.” Salkiq vazhdoi.

Shpikja e kafkës

Sot ai ecën në Marshimin e Paqes vetëm për të nderuar të gjithë ata që nuk arritën të mbijetojnë në korrik të vitit 1995.

“Në vitet e para të pjesëmarrjes kam qenë shumë e vështirë për mua dhe në njërën prej tyre në Drinjaçë kemi gjetur katër kafka, i kemi marrë në duar dhe i kemi sistemuar në gardh, që nuk mund të jetë një skenë e thjeshtë. të gjitha ato kujtime më kthehen, por të tashmen e shikoj rrugën sipas qëllimit tim, kështu që deri diku është më e lehtë për mua”, thotë Salkiq.

Salkiq do të ecë një rrugë pak më të gjatë se 100 kilometra në Marshimin e Paqes, dhe në fund të bisedës sonë ai thotë se e vërteta për Srebrenicën duhet të promovohet më tej te brezat e rinj, në mënyrë që e keqja e luftës të mos i ndodhë më askujt. .

Kategoritë
LajmeRajoni