Franca ka bërë një hap përpara drejt tiranisë dhe persekutimit.
Rayan Freschi
Që nga hartimi i Deklaratës për të Drejtat e Njeriut dhe Qytetarit në vitin 1789, Franca e përshkruan veten të jetë mishërimi i drejtësisë dhe dëshiron ta ndajë botëkuptimin e saj të të drejtave të njeriut me pjesën tjetër të botës.
Megjithatë, Franca ka bërë një hap përpara drejt tiranisë dhe persekutimit. Pasi u njoftua në tetor 2020 nga presidenti francez Emmanuel Macron dhe pas muajsh diskutimesh, Projektligji i Antiseparatizmit më në fund është miratuar nga parlamenti.
Çfarë ndryshimesh po sjell ai dhe si do të ndikojë te muslimanët francezë?
Këto janë reformat më themelore të paraqitura nga Ligji. Ai do të zgjerojë kompetencat qeveritare për të shpërbërë një organizatë, një kornizë e cila tashmë zbatohej dhe mundësoi shpërbërjen e dy OJQ-ve kryesore muslimane në vitin 2020. Për më tepër, shoqatat kulturore do t’i nënshtrohen një kontrolli më të rreptë fiskal dhe administrativ.
Organizatat që kërkojnë fonde publike do të duhet të nënshkruajnë një “Kontratë Republikane” dhe t’u përmbahen kushteve të saj, gjë që nuk është asgjë më pak se një nënshtrim filozofik ndaj ideologjisë së Shtetit.
Versioni francez i sekularizmit (laicité) – i cili tashmë kërkon neutralitet politik, filozofik dhe fetar për çdo nëpunës civil – forcohet duke shtrirë këtë kusht ligjor për nëpunësit jocivilë të lidhur me organe publike ose private të përfshira në një mision të shërbimit publik.
Për ta përforcuar edhe më shumë, ligji shënjestron arsimin privat islam duke sjellë mjete të reja ekzekutive që lehtësojnë pezullimin ose mbylljen e shkollave private islame.
Ai gjithashtu kufizon ashpër shkollimin në shtëpi. Kjo kornizë e re de fakto i detyron prindërit muslimanë t’i dërgojnë fëmijët në sistemin publik arsimor sekular, ku simbolet fetare si shamia janë të ndaluara. Qeveria në mënyrë të egër përpiqet të dobësojë transmetimin e vërtetë të Islamit për të mirën e filozofisë laike franceze.
Padyshim, për të shmangur akuzën e Islamofobisë, projektligji nuk përmend me emër Islamin ose muslimanët, por Macron deklaroi kur njoftoi reformën se “ajo që duhet të trajtojmë është Separatizmi Islamist”, duke treguar që projektligji synon posaçërisht komunitetin musliman.
Nëse i dërgohet Këshillit Kushtetues, disa dispozita të projektligjit, veçanërisht ajo në lidhje me shkollimin në shtëpi, mund të rrëzohen, por shtylla kurrizore e përgjithshme e projektligjit nuk do të preket.
Do të ishte një gabim i madh të besohej se një pjesë e tillë e legjislacionit nuk do të ketë pasoja konkrete, shkëputur nga një plan më i gjerë për të paraqitur popullsinë muslimane të Francës në një status të klasit të dytë.
– Mekanika e persekutimit
Kur prezantoi projektligjin, Këshilli i Ministrave shpjegoi se ai “është një element strukturues i strategjisë së qeverisë për të luftuar separatizmin dhe sulmet ndaj shtetësisë”, duke nënkuptuar në mënyrë të qartë një strategji tashmë ekzistuese. Meqenëse asnjë musliman francez nuk kërkoi kurrë të jetonte në një shtet të veçantë brenda territorit kombëtar francez, është e nevojshme të identifikohen mekanikat institucionale të kësaj “strategjie” dhe objektivin e saj politik.
Në vitin 2019, ish-sekretari i Brendshëm Christophe Castaner, në një fjalim drejtuar prefektëve, zbuloi se Shteti kishte pilotuar një politikë që synonte të ndalonte “Islamizmin” dhe “tërheqjen komunitare” që nga viti 2018.
Me “Islamizëm”, “Islam Radikal” ose “Separatizëm Islamik” qeveria nënkupton besimet normative islame dhe, sipas Shtetit Francez, të veshësh hixhab, të mbash mjekër, të falesh apo të rritësh fetarinë gjatë muajit të Ramazanit janë “sinjal i dobët” i “radikalizimit”.
Çfarë është atëherë “tërheqja komunitare”? Për të kuptuar këtë shprehje, duhet përmendur që Franca nuk njeh ekzistencën politike dhe ligjore të pakicave në territorin e saj.
Ky qëndrim pasqyron vetë idenë franceze, të trashëguar nga jakobinizmi, se kombi është dhe duhet të jetë një nën flamurin e Republikës. Ky unitet nuk duhet të kuptohet si formë e solidaritetit kombëtar, por më tepër si një ide identike, sipas së cilës e barabarta është sinonim me identike.
Prandaj, “tërheqja komunitare” përshkruan sjelljet, qofshin ato kulturore apo fetare, të një grupi pakicash individësh, të bashkuar nga një identitet specifik, që ndryshojnë nga norma aktuale e shumicës.
Dy vitet e para të kësaj politike u zbatuan në 15 zona të panjohura në fshehtësi totale. Siç u njoftua nga ish-sekretari i Brendshëm, kjo rezultoi në 1.030 kontrolle të institucioneve publike (xhami, shkolla, institucione kulturore ose sportive, ose lokale) që besohet se drejtoheshin nga “islamikët”, duke ndjekur një “modus operandi” të qartë.
“Sapo të ketë dyshime për një vend ose një shoqatë, unë ju kërkoj të mos hezitoni të kryeni inspektime dhe kontrolle. Dhe nëse konstatohen shkelje, ju kërkoj të urdhëroni mbyllje administrative pa hezitim”, ka thënë Castaner.
Këto “inspektime dhe kontrolle” kryhen nga kontrollorë administrativë të cilët vëzhgojnë çdo legjislacion të zbatueshëm për institucionet publike, që do të thotë se autoritetet mund të përdorin dyshimet në lidhje me higjienën, kontrollin e rregulloreve në lidhje me aktivitetet sportive, rregullat në lidhje me pritjen e të miturve ose luftën kundër mashtrimit për të inspektuar vendet e hapura për publikun.
Castaner e ka përshkruar këtë metodë si “pengesë sistematike”. Ajo përfaqëson një strategji të presionit maksimal mbi shoqërinë civile muslimane për ta bërë punën e përditshme në mënyrë të patolerueshme të vështirë, duke asfiksuar një komunitet tashmë të dobësuar nga fanatizmi sistematik disadekadësh.
Në të njëjtin adresim, ish-sekretari i Brendshëm kishte njoftuar se politika tani do të zbatohet në gjithë vendin.
Në mënyrë që të lehtësojë një zbatim të tillë, Shteti Francez krijoi 101 “qeli departamentesh për të luftuar kundër Islamizmit dhe tërheqjes komunitare”. Sipas Shtetit, këto qeli janë “një ekip multidisiplinar, të vendosura nën autoritetin e prefektit të departamentit, që synojnë të koordinojnë veprimin e të gjithë aktorëve që mund të kontribuojnë në luftën kundër Islamizmit dhe tërheqjen komunitare”.
Cila është detyra e tyre? Të funksionojnë si një inteligjencë specifike antimuslimane, të mbledhin informacionin përkatës dhe t’ia paraqesin prefektit, i cili do ta përpunojë atë dhe do të kërkojë që të bëhet një inspektim në rast “dyshimi”.
Deri në maj të vitit 2021, kjo çoi në mbylljen e të paktën 37 xhamive, 4 shkollave dhe 210 lokaleve të drejtuara nga muslimanët francezë. Përveç kësaj, rreth 559 biznese ose organizata në pronësi të muslimanëve janë mbyllur dhe 22.222 janë hetuar. Kjo gjithashtu lejoi shtetin të konfiskojë më shumë se 43 milionë euro nga një komunitet musliman tashmë i varfëruar.
Kjo do të thotë që, mesatarisht, zhvillohen 27 kontrolle çdo ditë pune, 569 në muaj, katër mbyllje njoftohen çdo muaj dhe 10 milionë euro konfiskohen çdo vit.
Kryeministri francez Jean Castex lëshoi një qarkore publike më 24 qershor, duke identifikuar në mënyrë të qartë qëllimin më të lartë të Projektligjit të Antiseparatizmit: “Kjo politikë obstruktive së shpejti do të forcohet nga dispozitat e projektligjit për të Përforcuar Respektimin e Parimeve Republikane (Ligji i Antiseparatizmit)”.
Përmes këtij legjislacioni, qeveria franceze vetëm zgjeron fuqitë e saj tashmë të mëdha ligjore dhe ekzekutive për të amplifikuar dhe lehtësuar politikën e saj antiislame.
Kuadri i prezantuar rishtazi është shumë i qartë: Shteti Francez është në luftë me komunitetin e tij musliman, i cili tani do të duhet t’u nënshtrohet kërkesave të jashtëzakonshme dhe ekstreme të besnikërisë.
Siç thuhet në statutin famëkeq drejtuar imamëve, muslimanët francezë janë “të lidhur nga një pakt” me Francën i cili kërkon një nënshtrim të plotë ndaj ideologjisë së saj. Disidenca e frymëzuar nga besimi nuk duhet të tolerohet. Rezultatet e këtij “obstruksioni sistematik”, në mënyrë tronditëse, flasin vetëm për realitetin e një sulmi sistematik ndaj muslimanëve.
Një përndjekje shumë e vërtetë islamofobe e udhëhequr nga Shteti po ndodh para syve tanë.
– Autori është një jurist me bazë në Francë
Vërejtje: Qëndrimet e autorëve nga kjo rubrikë, nuk domethënë që përfaqësojnë në mënyrë automatike edhe qëndrimet e redaksisë. Megjithatë, njohja e këtyre qëndrimeve është në interes të lexuesve, prandaj edhe publikimi i tyre. Për rrjedhojë autorët mbajnë përgjegjësi të plotë për sa u përket qëndrimeve rreth çështjeve të shtjelluara në fjalë.
